Το πλάνο του Άρη και η προσαρμογή του στα νέα δεδομένα

Η φράση κλισέ που συνοδεύει τις διακοπές του πρωταθλήματος για τους αγώνες των εθνικών ομάδων, του τύπου «βάλσαμο» κτλ ταιριάζει απόλυτα τη δεδομένη χρονική στιγμή στον Άρη. Του έρχεται… κουτί. Και όχι μόνο γιατί ως τον επόμενο αγώνα στη Λαμία- που είναι μάλιστα και Δευτέρα- θα έχουν επιστρέψει όλοι οι τραυματίες που του έλλειψαν τόσο στην νέα εντός έδρας γκέλα με τον Απόλλωνα αλλά γιατί προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον Άκη Μάντζιο να δουλέψει δίχως αγωνιστικούς περισπασμούς και συνεχείς υποχρεώσεις που δίνουν χώρο μόνο σε αποκατάσταση και όχι δυνατότητα πραγματικής δουλειάς και παρεμβάσεων.

Το τελευταίο αγωνιστικό δείγμα κόντρα στον Απόλλωνα, μια από τις θεωρητικά πιο αδύναμες ομάδες του πρωταθλήματος φανέρωσε για πολλοστή φορά το μεγάλο δομικό πρόβλημα του Άρη. Την αδυναμία του όταν ο αντίπαλος αμύνεται με οκτώ και εννιά ποδοσφαιριστές στο δικό του μισό. Ο Αρης είναι μια εξαιρετική ομάδα όταν κλέβει μπάλες και φεύγει στο ανοικτό γήπεδο. Έχει γρήγορη μετάβαση και του πάει αυτό το στυλ παιχνιδιού. Όσες φορές το έκανε δημιούργησε πολλά προβλήματα στον αντίπαλο. Το ζήτημα είναι ότι στη δεύτερη πλέον χρονιά του Άκη Μάντζιου στον πάγκο, το πλάνο μοιάζει να χρειάζεται τη μετεξέλιξή του. Η καλύτερα την προσαρμογή του στα νέα δεδομένα που έχουν φέρει οι με τα δικά τους χαρακτηριστικά, αρκετοί νέοι παίκτες που έχουν έρθει (Καμαρά, Εντιαγέ οι πιο κομβικοί) ή την εφαρμογή ενός εναλλακτικού πλάνου. Πιθανότατα ενός ακόμη σχηματισμού, μιας διαφορετικής αγωνιστικής κατεύθυνσης.

Αν ο προπονητής του Άρη έχει στο μυαλό του να ανακατέψει την τράπουλα και να αξιοποιήσει στο έπακρο τις ικανότητες των νέων παικτών σε συνδυασμό με ό,τι σαφέστατα γνωρίζει ότι μπορούν να του δώσουν οι… παλιοί, τώρα έχει μια καλή ευκαιρία να το δοκιμάσει. Αν όχι αυτή την εβδομάδα που λείπουν αρκετοί (τραυματίες και διεθνείς), τουλάχιστον την επόμενη που θα… γεμίσει και πάλι το προπονητικό. Είμαι σίγουρος ότι επειδή ξέρει την ομάδα του γνωρίζει και τι πρέπει να κάνει καλύτερα από όλους εμάς.

Με εξαίρεση τους δυο στόπερ (Μπράμπετς και Φαμπιάνο) που έχουν «κουμπώσει» και γρήγορα και ικανοποιητικά στο ρόστερ, ουδείς από τους υπόλοιπους νεοφερμένους δεν έχει καταφέρει να κάνει τη διαφορά. Ο Ιτούρμπε τραυματίστηκε, το ίδιο και ο Λούμορ, ο Ντένις έχασε ήδη τη θέση του από τον Κουέστα, ο Χαϊροβιτς κινείται σε πολύ ρηχά νερά και δεν δείχνει ικανός να διεκδικήσει φανέλα βασικού και τα δυο… βαριά χαρτιά αποτελούν ερωτηματικό. Ο Εντιαγέ πήγε εξαιρετικά στα φιλικά αλλά στα επίσημα μοιάζει χαμένος και σίγουρα δεν είναι δεκάρι, ενώ ο Καμαρά αδυνατεί να υποστηρίξει τον ρόλο του κλασικού φουνταριστού, έχοντας ξεκάθαρα την τάση να κινείται περιφερειακά. Επομένως θα πρέπει να βρεθεί ο τρόπος είτε ο Γάλλος επιθετικός να τιθασεύσει την τάση του να… πλαγιάζει αρκετά (πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι έλεγε η γιαγιά μου) και άρα να μην αφήνει ορφανή την περιοχή είτε να βρεθεί ο τρόπος να γεμίζουν το κενό αυτό οι πλάγιοι ή οι παίκτες από την πίσω ζώνη.

Ο Έλληνας τεχνικός έχει να αντιμετωπίσει και το ντεφορμάρισμα σημαντικών για το παιχνίδι της ομάδας παικτών όπως περισσότερο ο Σάσα και λιγότερο ο Ματέο, τον σοβαρό τραυματισμό του Άλι που μειώνει αισθητά τις επιλογές του στην επίθεση αλλά για μένα το πιο σημαντικό είναι άλλο. Να βρεθεί ο τρόπος να αποκτήσει η ομάδα μια ισορροπία σε όλα τα επίπεδα. Μια ξεκάθαρη ταυτότητα. Να γίνουν παλιοί και νέοι συνοδοιπόροι της φετινής προσπάθειας για το κάτι παραπάνω μετά το περσινό ορεκτικό. Και το λέω γιατί έχω την εντύπωση ότι κάποιοι δείχνουν ακόμη ότι δεν έχουν ταυτιστεί με τα ιδανικά που πρεσβεύει το ίδιο το club. Και είναι ιερή υποχρέωση όλων όσων βρίσκονται εντός της ομάδας να το καταστήσουν σαφές. Διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτό το μια κρύο μια ζέστη των πέντε πρώτων αγωνιστικών να συνεχιστεί…

ΥΓ. Ο θάνατος του Νίκου Τσουμάνη μας σόκαρε όλους. Ένα θα πω. Να προσέχουμε όλοι λίγο παραπάνω την ψυχική μας υγεία και να… μιλάμε. Ενίοτε και να ζητάμε βοήθεια. Δεν είναι κακό!